EXP
Active topics
  2. Adam and Edge had an interview with Belgian newspaper "De Morgen"

    They're NOT playing Rock Werchter.

    That's the only thing that's leaked. I'll translate the interview when it's published if you want to.
  5. I especially subscribed just for the article
    And I must say... It's loooonngg !

    I'll just pick out the most important points.
  6. Ok, here it goes :

    - The biggest news imo : the tour will start in may 2015 !!! (including Belgium)

    - Songs Of Experience will probably be released in 2016. Source = Edge, who says you should never listen to Bono when it comes to release dates.

    - Edge wanted to kill himself once every week during the making of SOI.

    - For the moment, they still want to just play concerts of their own. Festivals might be a possibilty in the future.

    - They're surprised by the negative reactions after the Itunes release, but still think they made the right decision.

    - Edge still hasn't got a new Iphone

    - The reason they worked with so many people (producers) is that nobody wanted to stay as long as Lanois and Eno did in the past. They had other stuff to do as well. Danger Mouse was with them the longest.

    - The producers handed them ideas and criticism, but most of the work is from the band. More than usual.

    - Rock became too soft. Bands should be critical to the world around them again. Edge doesn't like popmusic nowadays, but admits that's where the melodies are that work.

    - Edge met Aislinn at the Ramones concert.

    - The IRISH band that made the most impression on them when they started was called The Radiators From Space (???)

    - Edge studied sciences, but only scribbled ideas for songs on his pages. Fortunately he could quit when the band became serious.

    - Adam still can't hold a bass.

    - Being in a band is almost impossible, but it's worth it. Like a marriage.

    - Edge admits they don't feel the need or urge anymore to take very dangerous artistical riskes like they did between Rattle & Hum and Achtung Baby, but they still want to try new things and experiment. Otherwise he isn't interested.

    Edge : "Larry is still the boss of the band. He always reminds us he gave us a job, so he wants to have 2 votes. It's only him on the cover of SOI and if you open the album it's his big head again. It's the Larry Mullen Band."
  7. The full article for the Dutchies :



    Het is bijna traditie dat het opnemen van een nieuwe U2-plaat uitmondt in een ware uitputtingsslag. Vaak duurt het een eeuwigheid voor de songs hun beste vorm vinden, en uiteindelijk wordt het meeste werk in de laatste weken voor de deadline verzet. Ik kan me inbeelden dat die laatste fase veel voldoening schenkt, maar hoe frustrerend is de periode die eraan vooraf gaat: de lange maanden -soms jaren- in de studio dat het niét lukt?

    Edge: "Er is de laatste vier jaar geen week voorbij gegaan zonder dat ik mezelf niet minstens één keer van kant heb willen maken. Omdat het keer op keer een gevecht was om een nummer op tape te krijgen. En dan achteraf vast te stellen dat de nieuwe versie weliswaar beter was dan de vorige, maar tegelijk toch niet aan onze verwachtingen voldeed. We hebben heel, héél vaak onze trots moeten inslikken. Niemand vindt het fijn om toe te geven dat je alwéér mislukt bent. Nu, tegelijk zijn we nooit uit het oog verloren dat er tussen al die ideeën telkens een goed nummer verborgen zat. Dat het potentiëel aanwezig was. Alleen duurde het soms ontzettend lang voor we de code gekraakt hadden. We voelden dat er iets ontbrak. We wisten alleen niet wat. En dat is frustrerend, ja. Soms liepen we letterlijk verloren in de muziek, en meer dan eens zijn een weg ingeslagen die uiteindelijk dood bleek te lopen."

    Niettemin zit er opnieuw vijf jaar tussen No Line On The Horizon en Songs Of Innocence. Dat is wel héél lang. Voor buitenstaanders is het moeilijk te bevatten dat je jaren aan elf songs kan werken.

    Clayton: "Mensen staren zich blind op die vijf jaar, maar de waarheid is uiteraard iets genuanceerder. We hebben aan veel méér materiaal gewerkt dan nu wordt vrijgegeven. In totaal zijn we met meer dan zeventig stukken muziek aan de slag gegaan. Laat ons zeggen dan we aan de plaat zoals die nu bestaat een dik jaar gesleuteld hebben. Daarnaast is er heel wat muziek waar we mee verder kunnen zodra er ruimte vrij komt in de agenda. Songs Of Innocence is het eerste deel van een tweeluik. De opvolger zal niet lang op zich laten wachten."


    Rock Werchter
    Het probleem met U2 is dat Bono na elke cd meteen begint te schreeuwen dat er alweer bijna een nieuwe klaar is. Of twee. Of drie. Uiteindelijk duurt het alsmaar langer voor die ook echt verschijnt. Over Songs Of Innocence had hij het al tijdens de promocampagne voor No Line On The Horizon. Dat was in 2009. Toen lag zelfs de titel van de plaat al vast.

    Clayton: "Dat is waar, helaas."

    Bono behoort tot het soort eeuwige optimisten dat zichzelf in al hun enthousiasme voortdurend voorbij lopen
    Edge
    Edge: "Bono is echt de laatste die je moet geloven als het over releasedata gaat. Hij behoort tot het soort eeuwige optimisten dat zichzelf in al hun enthousiasme voortdurend voorbij lopen. Maar in dit geval is Songs Of Experience -want dat wordt de titel- voor zeventig procent klaar, en ook de resterende nummers zitten heel dicht tegen hun definitieve vorm aan.... sprak hij voorzichtig. (lacht) Het zou dus toch niet al te lang mogen duren voor deel twee verschijnt."

    'Niet al te lang' klinkt wat vaag. Plak daar eens een termijn op.

    Edge: "Volgend jaar zal wat vroeg zijn, gezien we vanaf mei terug op tournee gaan. Maar 2016 zou toch echt moeten lukken."

    Clayton: "Dat lijkt mij ook realistisch."

    Na de 360°-tournee lijkt het me niet erg realistisch om met een nog grotere productie de baan op te gaan. Zou het een optie zijn om- na Glastonbury drie jaar geleden- weer festivals te spelen? In België wordt druk gespeculeerd over jullie komst naar Rock Werchter, bijvoorbeeld.

    Edge: "Ik sluit niet uit dat we vroeg of laat nog wel eens op een festival zullen staan, maar voorlopig is het toch vooral de bedoeling om op eigen kracht te blijven touren. Ook in België."

    Is er tijdens de opnamen van Songs Of Innocence ooit echt de vrees geweest dat het ding nooit klaar zou raken? Dat de dertiende plaat U2 fataal zou worden?

    Clayton: "Nee."

    Edge: "Ik ben wel een paar keer bang geweest dat de plaat niet zo goed zou worden dan wat ik in mijn hoofd hoofd hoorde. We hadden vorig jaar ook al een nieuwe cd kunnen uitbrengen, maar de songs zouden onaf hebben geklonken. De verleiding was er om toen met iets nieuws te komen. De druk ook. Maar nu ben ik blij dat we daar niet aan toe hebben gegeven. Vorige zomer ontbraken er nog twee goeie songs, en toen die er uiteindelijk waren, zijn we de andere nummers weer beginnen herwerken tot ze nog beter werden."


    In het verleden waren Brian Eno en Daniel Lanois eigenlijk extra groepsleden in de studio, die jullie van begin tot eind begeleidden bij het opnemen van een nieuwe plaat. Dit keer kwamen er liefst vijf verschillende producers aan te pas. Vrijwel allemaal nieuwe namen, bovendien. Werd het op die manier niet erg moeilijk om door de bomen het bos nog te zien?

    Clayton: "Dit keer was de groep zélf de constante. Wij wisten welk doel we voor ogen hadden, en zij brachten ideeën aan om daar te geraken. Goeié ideeën, maar uiteindelijk is het toch onze plaat geworden. Meer nog dan vroeger, eigenlijk. En er was nog een reden waarom er zoveel volk aan te pas is gekomen: telkens we met een producer een stukje van de weg hadden afgelegd, bleek dat die alweer afspraken met andere artiesten had vastgelegd, en dus niet tot het eijde van de rit kon blijven. Uiteindelijk is Danger Mouse het langst gebleven, dus daar zijn we het verst mee geraakt."

    Tatcher
    Edge: We trekken altijd mensen aan waar we zelf nog iets van kunnen leren. Paul Epworth heeft prachtige platen gemaakt met -ondermeer- Adele, Florence + The Machine en Friendly Fires. Ryan Tedder is wellicht niet meteen iemand die je met U2 zou associëren. Die werkt doorgaans met echte popartiesten, type Beyoncé en Ellie Goulding. We hadden iemand nodig die heel kritisch naar onze melodieën kon luisteren. Kijk: ik hou niet van de meeste commerciële popmuziek die ik vandaag op de radio hoor, maar je kan er niet omheen dat in dat genre momenteel erg goeie songs geschreven worden. Daar gebeurt het. Dié mensen houden de vingers aan de pols. Muziek die op gitaren is gebaseerd - noem het rock-'n-roll, voor mijn part- klinkt wat te zelfgenoegzaam, momenteel. Te veiling. Te behoudensgezind. Te onschuldig, ook. Als ik terugdenk aan de muziek waar wij als tieners naar luisterden, is het contrast haast schrijnend. Punk was vitaal, opwindend, confronterend en niéuw. Het inspireerde ons om zélf met een band te beginnen. Ik mis bloed en lef in de indie-rock van vandaag . Er zit geen woede in, geen passie, geen engagement. It's so inoffensive I find it offensive."

    Halverwege de jaren tachtig had je een hele generatie acts -naast U2 ook Simple Minds, Eurythmics, Sting, Peter Gabriel en Bruce Springsteen- die politiek zeer geëngageerd waren, en publiekelijk hun steun betuigden aan Amnesty International en Greenpeace. Die betrokkenheid lijkt helemaal weg bij de jonge bands van vandaag.

    Edge: "Ik kom tot dezelfde vaststelling, en dat is jammer. In gebieden waar mensenrechten nog altijd een vaag begrip zijn - in Rusland, bijvoorbeeld- merk je dat Pussy Riot de confrontatie wél aangaat, en thema's aankaart die aangekaart moeten worden. Misschien is dat de reden waarom dat engagement in het westen ontbreekt? In de jaren tachtig gingen Groot-Brittannië en Ierland door een verschrikkelijke crisis. Het conservatieve regime van premier Thatcher zorgde voor onrust. Er waren de mijnstakingen, en elke confrontatie werd hart tegen hart gespeeld. Vandaag lijkt iedereen wat in slaap gevallen, wentelen we ons in het comfort dat onze welvaart heeft meegebracht. Aan bewegingen als Occupy Wall Street en nu ook Occupy Hong Kong merk je gelukkig dat het engagement niet helemààl dood is."

    In de jaren tachtig gingen Groot-Brittannië en Ierland door een verschrikkelijke crisis. Het conservatieve regime van premier Thatcher zorgde voor onrust. Vandaag lijkt iedereen wat in slaap gevallen, wentelen we ons in het comfort dat onze welvaart heeft meegebracht
    Edge
    In theorie is een diepe recessie altijd een goeie voedingsbodem voor kunst. Het was geen toeval dat punk destijds net onder Thatcher ontstond.

    Edge: "Voorlopig zie ik geen verzet in de muziek, maar ik hoop wel dat er weer artiesten opstaan die hun stem laten horen. Omdat dat nodig is. We waren nog tieners toen The Clash destijds in Dublin kwamen spelen, en dat concert heeft ons leven veranderd. 'This Is Where You Can Reach Me Now' gaat daarover. Idem voor dat optreden van The Ramones waar we het over hebben in 'The Miracle'. Dat was een cruciaal moment in de popmuziek."

    Ook in je privéleven, als ik het goed heb. Klopt het dat je je latere vrouw voor het eerst hebt gezien tijdens datzelfde Ramones-concert?

    Edge: "Inderdaad. Ik geloof niet dat ik toen al de moed had om haar aan te spreken. Maar die avond hebben we wel voor het eerst oogcontact gehad. (lacht) Zes jaar later ben ik met Aislinn getrouwd."

    Jullie hebben het in het verleden al vaker over de impact van The Clash gehad. Op welke manier heeft die band jullie blik op muziek veranderd?

    Edge: "Als je in de zaal stond voelde je dat het om méér draaide dan de muziek alleen. Dat het veel belangrijker was dan een fijn avondje uit. The Clash was een band met een missie, en na het concert keek je op een andere manier naar de wereld. Ik zag het als een oproep om in actie te komen, om je stem te verheffen en niet over je heen te laten lopen. Een tegengif voor al het nihilisme dat je toen ook had. Tot op dat moment was de algemene teneur dat je als enkeling geen invloed op de maatschappij kon hebben. The Clash deed ons beseffen dat individuen die zich verzamelen in een politieke groepering wél een verschil kunnen maken."

    Was dat het punt dat jullie U2 als band au serieux begonnen te nemen?

    Clayton: "Ja. Al zou het nog even duren voor we daar ook echt naar handelden. In het begin werd er vooral veel geprààt."

    De burgeroorlog maakte gewoon deel uit van het leven van alledag, en 't is onvermijdelijk dat zoiets zijn sporen nalaat. Zéker op artistiek vlak
    Edge
    Edge: "Dankzij The Clash wisten we dat je met een band echt een verschil kon maken. The Buzzcocks waren ook een enorme invloen en de eerste keer dat ik The Jam zag optreden in Top Of The Pops was eveneens Een Moment. Die groepen deden ons inzien dat, als we maar genoeg tijd en energie in U2 investeerden, onze muzikale beperkingen geen onoverkomelijke factor zou zijn. Ze bewezen dat het om ideeën draaide. Om passie en commitment. Als The Ramones, The Jam en The Clash het konden maken: dan wij ook. In Ierland hadden we weinig rolmodellen. Je had Thin Lizzy, en The Boomtown Rats met Bob Geldof. Maar de enige band waar we écht naar opkeken was The Radiators From Space, de eerste échte punkgroep van Ierland die een eigen plaat uit had."

    In 'Raised By Wolves' wordt gerefereerd aan een zware bomaanslag in Dublin, met meer dan honderd gewonden en zevenentwintig doden. Ierland zat middenin een burgeroorlog toen jullie tieners waren. In welke mate heeft dat jullie gevormd?

    Edge: "Er viel niet aan te ontsnappen. De oorlog maakte gewoon deel uit van het leven van alledag, en 't is onvermijdelijk dat zoiets zijn sporen nalaat. Zéker op artistiek vlak. Ik denk bijvoorbeeld niet dan we anders 'Sunday Bloody Sunday' hadden kunnen schrijven. De oorlog heeft ons doen inzien dat het verdelen van een volk eigenlijk alleen politici in de kaart speelt. Die maakten misbruik van de angst die bij de mensen leefde. Je had altijd leiders die dachten dat ze het geweld in hun voordeel konden ombuigen. Terwijl het duidelijk was dan niemand de Ierse burgeroorlog kon winnen. Het conflict kon pas opgelost geraken als beide partijen zich zouden overgeven, en zo is het uiteindelijk ook gegaan. Pas dan kreeg de vrede een kans. Maar inderdaad: 't heeft ontzettend lang geduurd voor die stap gezet is."

    Clayton: "Het waren sowieso de zwaksten en de armsten die het meest onder de burgeroorlog te lijden hadden. Dat maakte het allemaal nog wreder, nog harder."

    De beweegredenen waarom Bono in een band wilde zitten is bekend: in zijn geval maakte het oprichten van een rockgroep deel uit van het verwerkingsoproces nadat hij op z'n veertiende zijn moeder verloor. Wat waren jullie beweegredenen?

    Edge: "Simpel: ik deed niets liever dan muziek maken met mijn maten, en was vastbesloten om dat de rest van mijn leven te blijven doen. Gek genoeg leek me dat zelfs toen al een realistisch scenario. Mijn eerste doel was een plaat maken. Dat vond ik het allerhoogste. Ik heb wel een tijd doorgestudeerd, en ben met lange tanden wetenschappen gaan doen. Maar dat was niks voor mij. Onlangs heb ik toevallig nog een cursus uit die periode teruggevonden, en op de achterkant van bijna elk blad stonden ideeën voor songteksten, en schetsen van hoe ons podium eruit moest zien. Mijn academische carrière zou een fiasco zijn geworden. De dag dat we een platencontract kregen aangeboden, heb ik mijn studies opgegeven."

    Huwelijk
    Je broer heeft nog meegespeeld in de eerste bezetting van U2. Heeft die zich nooit beklaagd dat hij te vroeg is opgestapt?

    Edge: "Dat denk ik niet. Hij is later met The Virgin Prunes begonnen, en die maakten veel agressievere, experimentelere muziek. Ik ontmoet nog wel eens mensen waarmee ik vroeger op de middelbare school heb gezeten, en de meesten daarvan zijn toch op hun pootjes terecht gekomen. Eén van hen is nu meesterbrouwer bij Guinness, een andere leidt een chemische raffinaderij in Nederland."

    Adam, niet dat ik onbeleefd wil zijn, maar jij hebt je destijds de groep binnengeluld terwijl je niet eens wist hoe je een bas vast moest houden.

    Clayton: "Dat kan ik nog steeds niet. (schatert) Ik zou liegen mocht ik zeggen dat muziek het enige was waar ik mijn mannetje in kon staan. Want daaruit zou je kunnen afleiden dat ik talent had. Dat is niet zo. Ik was er gewoon iets minder slecht in dan in andere dingen. Wat me aansprak in een rockgroep, was dat je een manifest kon hebben. Een missie. Dat je samen met je bende een invloed kon hebben op de wereld waar je zelf in leefde."

    U2 behoort tot het handjevol uitzonderingen dat erin slaagt om het romantische beeld van een rockgroep in stand te houden: vier jeugdvrienden die een leven lang samenblijven, en zowel in Dublin als Nice vlak bij elkaar wonen. Is het hard werk om bij elkaar te blijven in een branche waar bands steeds sneller komen en gaan?

    Clayton: "Niet voor ons, nee. Het grote verschil tussen U2 en al die andere groepen is dat we al vrienden waren voor de band bestond. Onze vriendschap is de basis waar al de rest op recht wordt getrokken. Nadien hebben we stap voor stap geleerd hoe we muziek moesten maken, wat het betekende om in een groep te zitten, en wat er bij komt kijken om elkaars zakenpartners te zijn. Het merendeel van de rockbands komen bij elkaar uit commerciële of creatieve overwegingen, maar slagen er niet in om vanuit dat uitgangspunt ook een diepe vriendschap te ontwikkelen. Resultaat? Een louter zakelijke verstandhouding. Wij hebben elkaar in de donkerste momenten gekend, en er is altijd steun geweest. Als één van ons vier slecht in zijn vel zit is het nooit van: bekijk het maar. We weten dat de band alleen kan functioneren als iedereen zorgt draagt voor elkaar. Dat is de essentie."

    Edge: "Een rockgroep is als een huwelijk: bijna onmogelijk om te doen werken. Maar als het toch lukt loont het écht de moeite."

    Het grote verschil tussen U2 en al die andere groepen is dat we al vrienden waren voor de band bestond. Onze vriendschap is de basis waar al de rest op recht wordt getrokken
    Adam Clayton
    Onze honger om grote artistieke risico¿s te nemen is vandaag wellicht minder groot. Maar tegelijk is de drang om nieuwe dingen uit te proberen net wat ons in leven houdt
    The Edge
    Gebeurt het nog dat jullie, ondanks al het succes, twijfelen aan het eigen talent?

    Edge: "Natuurlijk: dat is net het moeilijke aan in U2 zitten: je moet heel zelfzeker zijn, want je zal héél vaak onderuit worden gehaald. De muzikanten zijn altijd ondergeschikt aan het werk. Dat geldt dus ook voor persoonlijke gevoeligheden. Is dit je beste idee? Sorry, maar dat is niet goed genoeg. Laat ons morgen één van je andere beste ideeën uitproberen, tot we er iets vinden waar iedereen binnen de band zich achter kan zetten. Dàt is de realiteit bij U2. Hard en genadeloos. Maar het loont."

    Er zijn weinig bands die zo'n drastische koerswijziging hebben doorgevoerd dan U2 tussen Rattle And Hum en Achtung Baby. Het leken platen van andere bands, bijna. Zouden jullie zo'n extreme stijlbreuk vandaag nog aandurven?

    Edge: (denkt na) "Dat wordt steeds moeilijker. Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat onze honger om grote artistieke risico's te nemen vandaag wellicht minder groot is dan toen. Maar tegelijk is de drang om nieuwe dingen uit te proberen net wat ons in leven houdt. Of tenminste: nieuwe dingen voor ons. Dat merk ik vaak in de studio: als we een nieuw nummer inkleden op een manier die teveel gelijkt op iets dat we al eerder hebben gedaan, verslapt de aandacht meteen. Experimenteren blijft een wezenlijk deel van ons dna. No Line On The Horizon was gedurfd, en de nieuwe is dat in zekere zin ook. Omdat we hebben samengewerkt met mensen die ons dwongen om vanuit een andere invalshoek naar onszelf te kijken. We worden altijd beïnvloed door muziek van hier en nu. We leven niet in het verleden."

    De baas
    Voor de buitenwereld is U2 de grootste groep ter wereld. Rocksterren met privévliegtuigen, grote villa's en optredens in volle stadions. Maar hoe voelt het langs de binnenkant om deel uit te maken van de band?

    Ik denk niet dat er nog écht een baas is bij U2
    Adam Clayton
    Edge: "Gisteren waren we in Italië, en voor het eerst in zes jaar stonden er honderden mensen voor de televisiestudio te wachten om hallo te zeggen en handtekeningen te vragen. Dat had ik oprecht niet verwacht. Dan is het kwestie van even diep adem te halen. Meestal lukt het ons om de cliché-levensstijl van rocksterren te vermijden. Soms lopen we er per ongeluk wél tegenaan, en dan kan je het moment beter omarmen. Maar het merendeel van de tijd hebben we een veel normaler, veel échter leven. Dat is trouwens vaak het grappigste. In mijn geval is het zelfs een heel avontuur om naar de supermarkt te gaan. Al houdt dat me niet tegen."

    Laatste vraag: eigenlijk is U2 destijds begonnen als The Larry Mullen Band. Is de drummer achtendertig jaar later nog steeds de baas van de groep?

    Clayton: (lacht) "Ik denk niet dat er nog écht een baas is bij U2."

    Edge: "De baas is altijd diegene die op dat moment het beste idee heeft. Larry denkt vaak nog in termen van: ik heb jullie destijds aan een baantje geholpen, dus mijn stem telt dubbel. Kijk naar de hoes: daar staat alleen hij op. Sla het boekje open, en het eerste wat je ziet is zijn kop. Dus op deze plaat zijn we effectief weer The Larry Mullen Band. (knipoogt) Of tenminste: we laten hem in de waan."
  8. thanks for translating a part of it interesting stuff.
  9. Originally posted by BelgianBono:
    - Adam still can't hold a bass.

    Edge : "Larry is still the boss of the band. He always reminds us he gave us a job, so he wants to have 2 votes. It's only him on the cover of SOI and if you open the album it's his big head again. It's the Larry Mullen Band."


    Epic!
  10. Thank you Glenn !!
  11. No problem.

    I actually want to stress this : the tour starts in may people ! Confirmed by The Edge himself.
    I think that's a first
  12. Bedankt voor het vertalen.

    U2 in de Ziggo Dome (hopelijk)